Anıl Yıldırım - Lodos

Lodos

Gel şimdi benim kuytularıma saklan
Hikayende ki en kötü son muyum? Yok buna inanmam
Bir bak tok tutar yanılmak
Ulan kaç yazar yok olsan
Kolay mı lan hergün sardığın yerlerden kırılmak

Eskiden böyle değildin güzel bakardın
Aynı sigaradan bir fırt çekipte vişne vodka yapardık
Şimdi pek bir kararsız gördüm seni biz konusunda
Bir daha yüzüme bakamazsın bildiklerimi bir konuşursam

Eskiden ışık saçardı defolu caddeler
Çünkü sokaklarında senle yürüdük kalkıp yalan deme
Bir gün benden de emin ol ki defolacak keder
Ben de soktuğumun hayatından siktirip gideceğim

Belki bileklerimi keserek belki ecelimle hiç bilemeyeceğim
Gecemin içine doğmuş gibiydi gün ağarınca gidecek olman
Ulan ben kendimi terk etmişim senden mi gidemeyeceğim
Düşünsene bir daha yirmiyedi yaşına seninle giremeyeceğim

Bak!
Yine bana gelmiş gibi yapma yorulursun
Kalk!
Bir tutam huzur ver ne olursun
Aşk!
Gece yarıları yumruğumu sıkarak uyutursun acı bana
Biri var ama yaramı saramaz
Aklında biri var gelipte koluma saramam

Biz bittikten sonra mahallenin adı depresyon kaldı
Sıcak bira gibiydin ama ben sonuna kadar kaldım
Ne garip ayrılsak bile hayatımızda başkası olmayacaktı
Diye sözler verdik ama sen başkasıyla fotoğraf attın

Bende bunu gördüğüm gece bir mekana daldım
35'lik söyledim radyo hafif cızırtılı
Bergen başladı canımdan can iste ömrümden ömür diyerek
Başkan kinim bitti kimler arkamızdan pangodoz diyecek

Lodos yedik ister herkes yormadan sevmeyi
Fakat başaramaz nedense kimse
Görmezden gelmeyi öğren yoksa üzüleceksin
Onlar iyi bilirler çünkü seven bir insanın içinden geçmeyi
Söz verip gitmeyi

Kendimle tartışıp halledemiyorum bazı meseleleri
Fotoğrafına öyle bir daldım ki bir türlü es veremedim
Her şeyden bıktım
Öyle akıp gitti ki zaman ve ben hiçbir takvim yaprağına bir türlü sözümü geçiremedim

Bak!
Yine bana gelmiş gibi yapma yorulursun
Kalk!
Bir tutam huzur ver ne olursun
Aşk!
Gece yarıları yumruğumu sıkarak uyutursun acı bana
Biri var ama yaramı saramaz
Aklında biri var gelipte koluma saramam