Muhalif - Vurgun

Vurgun

Düş kapanlarıyla tuttum rüyâmdaki hayâlini
Sardım boynuma, hüzünlerden koruyan atkım oldu
Gecem güneşi görmemiş bir mağara kadar soğuk
İçimdeki bu mâtem gözlerimden sıyrılıyor oluk oluk
Bir avuç toprağa karıştı hasretim
Rûhu saran kasvetimle sabır taşıma çentik atmak hasletim
Yokluğun felâketim, yoksunluğum esâretim
Uç uca ekli mendillerle bağlanmış basîretim
Bir katakompta göğsüne kazık saplanmış hâlde yatar sol yanım
Sağ yanımsa Kabe'nin altında gömülü
Cennetin ırmaklarında yıkanmak arındırır mı??
Yoksa cehennem közünde yanmak yüzümü ağartır mı??
Zaman bir okyanus, ben dibinde kum tânesi
Derinlik sarhoşluğundan muzdaribim ay canım
Yok olmakla eşdeğermiş vâr olmanın böylesi
Tüm semâyı örter oldu saçlarının gölgesi
Ezelî bir öykü yazdım ve sen evvelâsısın
Avuçlarca derdi koydum cebime, tek devâsısın

Tütünle dumana boğduğum şiirlerin devâmısın
Suç musun, cezâ mı; müstahak mısın, revâ mısın??
Sendeki ben sende kalsın, bendeki sen bende
En sevilen gelmez olur bâzen sen sen olup beklesen de
Sen de bilirsin, ben senle bir oldum
Sen eksilince sıfır kaldı elde
Medet senle, lütfen bi' şey söyle!!

Vurgun yedim
Yürek sana küskün
Darağacına sürgün
Durgun sularında kayboldum
Başa döner yine vurgun yerim
Hayâline daldığım her an
Bi' kez daha
Gözden düşerim
Ve kaybolurum..